Historia Domu Zakonnego w Łomnicy Zdroju.
Osiedlenie się redemptorystów w Łomnicy Zdroju miało nieco odmienny charakter, niż w innych wypadkach nowych fundacji. Tę głuchą wioskę górską, rozciągniętą wzdłuż kilkukilometrowego biegu szumiącego potoku, poznali redemptoryści w roku 1930, gdy pracowali w tamtejszym kościele. Długa wstęga wąskiej dolinki, obramowanej zewsząd górami, opiera się jednym końcem o Poprad, nad którym biegnie tor kolejowy i granica słowacka – a drugim wychodzi na wysokie hale Beskidu Sądeckiego. Sąsiadując na północy ze zdrojowym miasteczkiem Piwniczną, była przed wojną ostatnią polską wsią na pograniczu Łemkowszczyzny. Cicha górska miejscowość, nie pozbawiona uroku – szczególnie w swojej górnej partii – wyposażona została hojnie przez naturę w liczne źródła wartościowych wód mineralnych.
Ówczesny przełożony domu krakowskiego, o. Marcin Nuckowski, rozważywszy te wszystkie dane, postanowił zbudować tam dom wypoczynkowy dla misjonarzy. Dlatego też po omówieniu tego projektu z prowincjałem, w lutym 1931 r. kupił w Łomnicy niewielką działkę budowlaną, którą później powiększono przez dokupienie kawałka gminnego terenu oraz małej parceli ze stojącym na niej wiejskim domkiem. Budowę dwupiętrowego domu wypoczynkowego, według projektu Józefa Wojtygi z Nowego Sącza, rozpoczęto poświęceniem kamienia węgielnego w dniu 17 września 1931 r. W 1933 roku nowy dom oddano do użytku. Jednocześnie 01.10 postanowiono kupić przyległy kawałek ziemi wraz z domem drewnianym od Franciszka Wnęka, który zmuszony długami poszukiwał kupca. Kupiono, bo jak napisano w kronikach „by tam nie dostał się jakiś żyd”. Kawałek ten miał 1700 m.kw. i wraz z domem kupiono za 3.000 zł.
Plany z 1931 r.; front Domu w Łomnicy.
Architekt Józef Wojtyga na tle budowy w 1932 roku.
Dom wkrótce stał się własnością Prowincji i do wojny 1939 roku mogli z niego korzystać członkowie całej Prowincji. W sierpniu 1939 roku wypoczywał bł. O. bp Mikołaj Czarnecki, redemptorysta z Ukrainy.
Decyzją z dnia 01.05.1940 roku przeniesiono nowicjat z Krakowa (6 nowicjuszy) i Mościsk (10 nowicjuszy), gdzie pod kierunkiem o. Trzemeskiego przygotowywano się do pierwszej profesji zakonnej. Dom liczył wtedy 3 ojców, 2 braci i nowicjusze. Sytuacja ta trwała do 08.05.1942 roku, kiedy rozwiązano nowicjat na skutek działań wojennych. Jednak od maja 1943 roku nowicjat został ponownie otwarty, chociaż kandydaci zgłaszali się nieregularnie i w małej liczbie, a często dochodzili na spotkania formacyjne z okolicznych domów rodzinnych, tak jak np. było w przypadku o. Antoniego Bazielicha, pochodzącego z Żeleźnikowej Wielkiej.
Po wyzwoleniu 13.08.1945 roku rozpoczęto nowicjat już z większą ilością kandydatów. Ww. czasie, ubóstwo i bieda dawała się we znaki do tego stopnia, że zakonnicy zmuszeni byli kwestować. Życzliwą pomocą otaczał wówczas ksiądz proboszcz z Biegonic Karol Szymaszek, który zyskał przydomek „żywiciela klasztoru”. Nadto nowicjusze swoją pracą fizyczną zaradzali potrzebom materialnym klasztoru. Innym niebezpieczeństwem grożącym klasztorowi, była epidemia tyfusu plamistego, jak panowała w Łomnicy w 1942 roku. W związku z tym 21 kwietnia, należący do klasztoru wiejski domek położony w ogrodzie, został przeznaczony na szpital. Jednakże mimo wykonywania obowiązków kapłańskich przy chorych, nikt z klasztoru na tyfus nie zachorował.
Wg. informacji ze źródeł ustnych, w czasie II wojny światowej kapelanem działających w rejonie grup partyzanckich, w tym 9 Kompanii AK, był o. Stanisław Zdunek, pochodzący z Torunia, spoczywający dziś na cmentarzu w Elblągu. W Łomnicy pełnił funkcję socjusza nowicjatu. Odprawiał Mszę św., spowiadał partyzantów, roztaczał nad nimi opiekę duchową. Jego działalność była okryta tajemnicą, do tego stopnia, że nie wiedział o tym ówczesny przełożony domu w Łomnicy, o. Trzemeski, ani władze prowincji.
Dom w Łomnicy był miejscem formacji do 1953 roku oraz od 14.08.1955 do 19.03.1957 roku. Od 1957 roku, dom był zamieszkały przez grupę ojców i braci, zyskał status domu wypoczynkowego i rekolekcyjnego.
W 1971 roku nowicjat powrócił do Łomnicy, gdzie magistrem został o. Antoni Bazielich, a od czerwca 1972 roku – o. Kazimierz Smoleń. W sierpniu 1975 roku nowicjat został przeniesiony na Lubaszową, a klasztor stał się domem misyjnym, rekolekcyjnym i wypoczynkowym.
HISTORIA IKONY I NOWENNY W DOMU W ŁOMNICY
O. Stanisław Solarz – wielki czciciel MBNP i propagator jej kultu – w roku 1949 był magistrem nowicjatu redemptorystów w Łomnicy. Dzięki niemu doszło do zaprowadzenia Nieustannej Nowenny w tymże nowicjacie. Miało to miejsce 8 września 1949 roku. Była to pierwsza, niepubliczna Nowenna. Była ona odprawiana w każdą środę. Forma była zbliżona do znanej nam dzisiaj. O. Solarz korzystał z łacińskiej książeczki, która stanowiła podręcznik tego nabożeństwa w kościele redemptorystów w Rzymie. Powstałe nabożeństwo jest więc zasługą o. Solarza, który sam układał podręczniki (opierając się na zagranicznych wzorach).
Kopię ikony w kaplicy Domu w Łomnicy wykonał Pan Kazimierz Waluk w 1938 roku, członek i jeden z założycieli elitarnego stowarzyszenia artystów, literatów, muzyków, architektów, fotografów i działaczy narodowych pn. Konfraternia Artystów w Toruniu, która działała do czasów drugiej wojny światowej. Zmarł 26.12.1979 roku.
1. Kronika klasztoru w Łomnicy 1940 – 1964, s.112.
2. Chronica Provinciae Polonicae ab anno Dominui 1909
3. Kronika tuchowska, tom IV, V.
4. Kalendarz tuchowski 2001.
5. O. Kazimierz Zabawa, Początki i organizacja redemptorystów polskich (1787 – 1945).